پیوند زدن گیاهان

تاریخچه پیوند

فن پیوند زدن یا به عبارت دیگر هنر پیوند زدن منحصراً مربوط به عصر جدید و دوره کنونی نیست بلکه قدمتی طولانی دارد شواهد نشان می دهد که در حدود 4یا 5 قرن قبل از میلاد مسیح ، ازدیاد پاره ای از درختان از طریق پیوندصورت گرفته است مدارکی وجود دارد که پیوند در بین  چینی ها از هزار سال قبل میلاد  متداول بوده است . در زمان امپراطوری روم و همچنین یونان باستان نیز این فن مرسوم بوده است به طوری که در بین نوشته های ارسطو موضوع پیوند به چشم می خورد.

علاقه به پیوند زدن گیاهان

در طی قرون سیزدهم تا شانزدهم میلادی علاقه به پیوند زدن گیاهان قوت گرفت و موجب شد تا تعداد زیادی از گیاهان از کشورهای خارجی و زیستگاههای اصلی به اروپا منتقل شوند. ناگریز گیاهان وارداتی را با روش پیوندزنی افزایش داده و نگهداری کردند. با این حال در این مقطع زمانی اهل فن هنوز از انواع پیوندها اطلاعات کامل نداشتند و همچنین چسب پیوند مناسبی را نمی شناختند و محل پیوند را با خاک رس و سرگین حیوانات می پوشاندند.

پیوند مجاورتی

در اواخر قرن هیجدهم ضمن آشنایی با نحوه جریان شیره گیاهی ، اعمال برخی از پیوندها مانند پیوند مجاورتی ممکن گردید. در همین راستا طرح پیوند سه گیاه با یکدیگر ارائه شد. با گذشت زمان و پیشرفت علوم باغبانی مسائل مربوط به جوش خوردن و اتحاد بافتهای پایه بطور جدی بررسی شد. در طی قرن نوزدهم انجام روشهای مختلف پیوند در گیاهان بررسی شد و شخصی به نام لیبرتی هید بیلی در کتاب "خزانه" که در سال 1981 انتشار یافت ، رو ش های پیوند و پیوند جوانه ای و پیوند شاخه را که در آن زمان به طور معمول در آمریکا و اروپا به کار میرفت شرح دادند. روش هایی که امروزه  به کار می روند با روش هایی که توسط بیلی شرح داده شده ،تفاوت چندانی ندارد.

یکی از فواید پیوند زدن

اغلب مشاهده می شود که درختی با دارا بودن تمام شرایط لازم برای میوه دادن مانند سن بلوغ قدرت کافی و عدم شاخ و برگ زیاد معهذا میوه نمی دهد.علت این امر هنوز کاملا روشن نیست ولی تجربه نشان داده است که هر گاه چند جوانه گل از درخت همجنس روی یکی از شاخه های آن پیوند کنند درخت مورد عمل در سالهای بعد مرتباً میوه خواهد داد.