چسبی که در عمل پیوند زنی به کار می رود بایستی دارای خصوصیات زیر باشد که ان را طبیعت یا خواص چسب می نامند .
در مقابل گرما و تابش مستقیم خورشید مقاوم بوده و آب نشود . زیرا در این صورت جوانه هایی که زیر محل پیوند قرار گرفته است ، در اثر ذوب چسب پوشیده شده و از فعالیت و نمو باز می ماند.
در مقابل تغییرات درجه حرارت ثابت بوده و ترک خوردگی و احتمالاً نفوذ پذیری نداشته باشد.
در حین اجرای عملیات بتوان آن را به راحتی حرارت داد تا نرم شود  و روی شکافها را بپوشاند.
نسبت به آب و هوا غیر قابل نفوذ باشد.
موادی که در ترکیب چسب به کار برده می شود نبایستی برای سلامتی نهال مضر باشد، یعنی پوست درخت را نسوزاند و سلولهای جوان را نکشد.

امروزه چسب پیوند به صورت ترکیبات استاندارد تجاری تهیه شده و در جعبه های مخصوص به بازار عرضه شده است.
گاهی همراه این چسب آماده ، مواد ضد عفونی کننده نیز وجودد دارد. اما در موارد بسیاری مشاهده می شود که چسب آماده را به راحتی نمی توان در اختیار علاقمندان قرار داد. بنابراین لازم است با غبانان خود چسب مورد نیاز را تهیه نمایند . ترکیبات اصلی چسب عبارت است از صمغ، سقز، قیر، زفت،موم؛ روغن کتان، پارافین، دوده، گل اخرا، الکل و تربانتین و ...

بعضی از چسب ها را به هنگام استفاده بایستی گرم کرده تا نرم و قابل استفاده گردد. و این نوع چسب به نام چسب گرم است . پاره ای دیگر نیاز به گرم کردن نداشته ولی در هر بار مصرف باید به مقداری الکل یا تربانتین اضافه شود و این نوع چسب را اصطلاحاً چسب سرد می نامند.